Tussen droom en daad zitten vele praktische bezwaren en tussen teleurstelling en euforie zat er gisteren dus 1 u. Super goed getraind en uitgerekend om de marathon op 3.35 te lopen dank zij het schema van coach Jan, maar uiteindelijk op 4.36 binnen gestrompeld. Na 5km wist ik het, een slechte dag: hartslag vanaf km2 veel te hoog en niet meer naar benden te krijgen, maar opgeven zat er verdomme niet in.
De mentale en fysieke opdoffers die aan de lopende band binnen komen,
de hazen die je passeren van 3.45 dan van 4u vervolgens van 4.15 en 4.30. En ondertussen deed de hartslag niet wat die moest doen: laag blijven en dus: de benen aan het verzuren, maag om zeep en de kop vol frustratie maar doorlopen was het enige dat ik wel wou en nog zou bereiken.
Kost wat kost. Van de stad en uitzichten genieten lukte niet meer, muziek die moest begeleiden werd chaos.
Ik dacht op voorhand het moeilijk te hebben tussen km 27 en 35, wat gebruikelijk is maar het begon dus al van het begin. Uiteindelijk 37 km op karakter en alleen maar karakter gelopen. En wat ik dank zij Inge ook heb bereikt. Na km 34 haalde ze me in, bleven we samen en trok ze me er door. Tot de finish. Toplief! Het doet wat met een mens en veel meer dan wat ik geleerd heb uit mijn beste marathon vorige jaar. Over de impact van een slechte dag en over grenzen bereiken. Leren accepteren en vooral ook (proberen) relativeren, grenzen bijstellen en trachten daar ook content mee te zijn. Toeme, ik eb ook veel aan Caroline en Paul gedacht.
En dan vooral ook: het belang van vrienden en supporters.
Ze waren er. Het hele parcours en zot enthousiast. Welke tijd je ook loopt, hun steun maakt echt het verschil. En echt het verschil. Plannen maken, dispatching, Roepen, zingen, meelopen, pauwgeluiden en er blijven voor gaan. Wat een toppers! Merci, merci, Merci !!!
