Ziehier een verslag van mijn ervaringen net voor en tijdens mijn eerste marathon.
Vooraf moeten jullie weten dat ik weken van tevoren al vrij gespannen was. Mijn gezinsleden hadden meermaals hun bezorgdheid geuit en er mij op attent gemaakt dat het niet de eerste keer zou zijn dat iemand zich doodliep, enzovoort. Ik begreep en apprecieerde hun bekommernis natuurlijk wel, maar dat, bovenop mijn eigen ongerustheid, zorgde voor heuse spanningen in lichaam en geest.
En dan de dag zelf (ik zal vanaf nu de tegenwoordige tijd gebruiken alsof ik alles opnieuw beleef).
Wat een aangename verrassing ! Wisken, Maggy en Tijl verschijnen opeens vanuit het niets, de camera in de aanslag, met een leuke kaart en heel wat aanmoedigingen. Toch blijft de onzekerheid knagen. Lisbeth geeft me nog wat nuttige tips en samen gaan we naar de startlijn.
Ik vertrek rustig bij de achterhoede. Maar o wee ! Reeds vanaf de eerste 500 meter stijgt mijn hartslag tot bijna mijn marathontempo, terwijl ik even traag loop als bij een hdl ! Jean had me gezegd dat ik de eerste 10 km als opwarming moest gebruiken en nu dit ???
Zelfs na 4 km (ik loop als voorlaatste) is dit nog niet beter. Ik denk stilaan aan opgeven : op deze manier nog 38 km dribbelen is niet te doen. Ik zal nog doorlopen tot de 8ste km om aldaar aan Michel (mijn medefietsende echtgenoot) te zeggen dat ik overweeg om uit te stappen.
Net voor die 8km alweer een verrassing : Wisken en Maggy zwaaien enthousiast met hun armen. Wanneer ik hun kort uitleg hoe ik me voel, roept Wisken dat ik me dat niet moet aantrekken ; ’t zijn de zenuwen ! Is dat Tijl ginder op zijn fiets ? Waarachtig, ook hij komt me zowaar nog wat aanmoedigen.
Kort daarna voegt Michel zich bij mij. Ik word stilaan rustiger en na 10 km voel ik me voor het eerst ontspannen ; het is alsof ik nog niet gelopen heb. Toch besluit ik voorzichtig te blijven tot voorbij de helft. Ik loop inmiddels als laatste, met politiecombi en ambulance achter mij, maar dat heeft zo zijn voordelen : als ik hier ter plekke neerstort (de angst zit er nog in), ben ik onmiddellijk in goede handen.
Ik loop en loop maar verder en ik passeer – ongelooflijk maar waar – met regelmatige tussenpozen een paar lopers. Ik voel me heel goed.
Ziedaar : de 36ste km is in zicht en een blonde energieke furie (Wisken) rent mij tegemoet ! Ze loopt de laatste 6 km met mij mee, moedigt me aan, maar spant wel met Michel samen tegen mij : beiden zeggen voortdurend dat ik moet zwijgen !! Michel natuurlijk blij : “Voor één keer dat ik mag zeggen dat ze moet zwijgen”, zo beweert hij.
Mijn benen doen inmiddels pijn, maar, aangemoedigd door mijn twee begeleiders, loop ik voort, tot ik uiteindelijk na 42 lange kilometers dolgelukkig over de matten loop.
De euforie is compleet : ik wil dit fantastisch gevoel nog lang vasthouden !
Ik heb er een half uur langer over gedaan dan ik had gedacht, maar ik had natuurlijk veel tijd verloren de eerste helft. Rekening houdend met het feit dat ik tot drie jaar geleden over sport alleen maar wist dat het een woord was dat onder de letter S in een woordenboek stond en dat ik amper iets meer dan twee jaar verantwoord train (met hartslag en schema’s), vind ik dat ik fier mag zijn op mijn prestatie.
Uiteraard kon ik die prestatie slechts leveren, o.m. dank zij de goed geoliede SVS-machine : dus een dikke bedankt aan :
- Jean, voor de schema’s, tips, info, beschikbaarheid en nog veel meer
- Lisbeth, voor je geruststellende woorden vooraf
- alle lijfelijk aanwezige SVS-sers, voor jullie talloze aanmoedigingen en
felicitaties (met chocolaatjes) achteraf.
- alle spiritueel aanwezige SVS-sers, voor jullie mails vooraf, aanmoedigende
woorden tijdens mijn vele kms in het park en jullie wenskaart
Aan iedereen die kriebels voelt om zich aan een marathon te wagen, maar de stap niet durft te zetten, zeg ik : probeer het ! De trainingen op zich geven al ongelooflijk veel voldoening, maar nog geen 10de deel van de voldoening die je beleeft wanneer je over die laatste matten loopt !
Pia
