Pia blogt

Ziehier een verslag van mijn ervaringen net voor en tijdens mijn eerste marathon.

Vooraf moeten jullie weten dat ik weken van tevoren al vrij gespannen was.  Mijn gezinsleden hadden meermaals hun bezorgdheid geuit en er mij op attent gemaakt dat het niet de eerste keer zou zijn dat iemand zich doodliep, enzovoort.  Ik begreep en apprecieerde hun bekommernis natuurlijk wel, maar dat, bovenop mijn eigen ongerustheid, zorgde voor heuse spanningen in lichaam en geest.

En dan de dag zelf (ik zal vanaf nu de tegenwoordige tijd gebruiken alsof ik alles opnieuw beleef).

Wat een aangename verrassing ! Wisken, Maggy en Tijl verschijnen opeens vanuit het niets, de camera in de aanslag, met een leuke kaart en heel wat aanmoedigingen.  Toch blijft de onzekerheid knagen.  Lisbeth geeft me nog wat nuttige tips en samen gaan we naar de startlijn. 

Ik vertrek rustig bij de achterhoede.  Maar o wee ! Reeds vanaf de eerste 500 meter stijgt mijn hartslag tot bijna mijn marathontempo, terwijl ik even traag loop als bij een hdl ! Jean had me gezegd dat ik de eerste 10 km als opwarming moest gebruiken en nu dit ???

Zelfs na 4 km (ik loop als voorlaatste) is dit nog niet beter.  Ik denk stilaan aan opgeven : op deze manier nog 38 km dribbelen is niet te doen.  Ik zal nog doorlopen tot de 8^ste km om aldaar aan Michel (mijn medefietsende echtgenoot) te zeggen dat ik overweeg om uit te stappen.

Net voor die 8km alweer een verrassing : Wisken en Maggy zwaaien enthousiast met hun armen.  Wanneer ik hun kort uitleg hoe ik me voel, roept Wisken dat ik me dat niet moet aantrekken ; ’t zijn de zenuwen ! Is dat Tijl ginder op zijn fiets ? Waarachtig, ook hij komt me zowaar nog wat aanmoedigen. 

Kort daarna voegt Michel zich bij mij.  Ik word stilaan rustiger en na 10 km voel ik me voor het eerst ontspannen ; het is alsof ik nog niet gelopen heb.  Toch besluit ik voorzichtig te blijven tot voorbij de helft.  Ik loop inmiddels als laatste, met politiecombi en ambulance achter mij, maar dat heeft zo zijn voordelen : als ik hier ter plekke neerstort (de angst zit er nog in), ben ik onmiddellijk in goede handen.

Ik loop en loop maar verder en ik passeer – ongelooflijk maar waar – met regelmatige tussenpozen een paar lopers.  Ik voel me heel goed.

Ziedaar : de 36^ste km is in zicht en een blonde energieke furie (Wisken) rent mij tegemoet ! Ze loopt de laatste 6 km met mij mee, moedigt me aan, maar spant wel met Michel samen tegen mij : beiden zeggen voortdurend dat ik moet zwijgen !! Michel natuurlijk blij : “Voor één keer dat ik mag zeggen dat ze moet zwijgen”, zo beweert hij.

Mijn benen doen inmiddels pijn, maar, aangemoedigd door mijn twee begeleiders, loop ik voort, tot ik uiteindelijk na 42 lange kilometers dolgelukkig over de matten loop.

De euforie is compleet : ik wil dit fantastisch gevoel nog lang vasthouden !

Ik heb er een half uur langer over gedaan dan ik had gedacht, maar ik had natuurlijk veel tijd verloren de eerste helft.  Rekening houdend met het feit dat ik tot drie jaar geleden over sport alleen maar wist dat het een woord was dat onder de letter S  in een woordenboek stond en dat ik amper iets meer dan twee jaar verantwoord train (met hartslag en schema’s), vind ik dat ik fier mag zijn op mijn prestatie.

        

Uiteraard kon ik die prestatie slechts leveren, o.m. dank zij de goed geoliede SVS-machine : dus een dikke bedankt aan :

- Jean, voor de schema’s, tips, info, beschikbaarheid en nog veel meer

- Lisbeth, voor je geruststellende woorden vooraf

- alle lijfelijk aanwezige SVS-sers, voor jullie talloze aanmoedigingen en

  felicitaties (met chocolaatjes) achteraf.

- alle spiritueel aanwezige SVS-sers, voor jullie mails vooraf, aanmoedigende

  woorden tijdens mijn vele kms in het park en jullie wenskaart

Aan iedereen die kriebels voelt om zich aan een marathon te wagen, maar de stap niet durft te zetten, zeg ik : probeer het ! De trainingen op zich geven al ongelooflijk veel voldoening, maar nog geen 10^de deel van de voldoening die je beleeft wanneer je over die laatste matten loopt !   

Pia

Leiemarathon Deinze-Wevelgem

Proficiat aan Lis en Pia voor hun mooie prestatie!

Lis is na een spectaculaire sprint 100m voor de finish geeïndigd als 5e vrouw. Zij heeft haar persoonlijk record verbeterd met 5 minuten. Ze is over de matten gelopen in 3u 49min. Ze glunderde van geluk.

De speaker vroeg om een toren voor de dame uit Aalst toen Lis aangelopen kwam. Wel ze heeft hem van zijn toren geblazen ;-o).

Pia mogen we eveneens verwelkomen in de club van de marathonlopers. Ze stond voor een moeilijke opdracht. Tenslotte is nog niet zo heel lang aan het lopen en komt ze van ver. Haar voorbereidingsperiode was ook kort. Een tijdsdoel had ze niet wel een even belangrijk doel: finishen.

Mensen en dat deed ze! Ze deed het in 5u 12min. Ze is al tetterend en fris over de meet gekomen. Pia, misschien toch te voorzichtig gelopen? Ze kan dus effectief beter. Droomt ze al niet van een nieuwe om deze tijd te verbeteren?

Ze heeft de hele voorbereiding en vooral de marathon zelf als zeer positief ervaren. Er zal inderdaad een volgende komen.

Dus nogmaals: proficiat aan biede dames.

Verder heeft Wisken vrijdag gelopen op de stratenloop te Lede. Ze deed de 14K in 1u 12min en werd 4e vrouw. Ook zij was tevreden.

Countdown Leiemarathon

Wat vliegen de weken nogal hé?! Hebben jullie het al gemerkt aan de rechterzijde? De Leiemarathon komt nu wel echt dichtbij voor Lis en Pia. Spannend hé!

Lis was zondag heel relaxed. Dit is haar 2e marathon. Haar debuut maakte ze vorig jaar op de In Flanders Fields. Ze deed het in 3u 54min 55sec. Van een debuut gesproken. Ze liep hem heel gecontroleerd en rustig. Natuurlijk zijn er binnen de club veel speculaties over haar nieuwe eindtijd. Wat had je anders verwacht. Zelf is ze daar minder mee bezig.

Bij Pia konden we het visueel nog niet vaststellen. Zij traint vooral in haar woonomgeving. Volgens de laatste berichtgeving kampt ze wel met wat zenuwen. Ze omschrijft het als 'een angst voor het onbekende. Het aantal kilometers lijken mij op dit ogenblik een ondoenbare afstand.'

Dit is een hele mooie omschrijving over hoe men naar zijn eerste marathon toeleeft. Men begint met volle moed aan de trainingen, werkt deze heel nauwkeurig af. Het gaat goed. En dan komt die datum wel heel dicht bij. Plots overvallen al die vragen je: 'Mijn god, waar ben ik aan begonnen? Ga ik dat wel kunnen? Ben ik er wel echt klaar voor?' etc.

Maar Pia, je bent er klaar voor. Het is zoals je zegt, je hebt al veel kilometers overwonnen, ook deze zal je overwinnen. En trouwens, we zullen er zijn om je te steunen.

Verder aan alle leden:

* er zijn wat wijzigingen in de wedstrijdkalender. Check it out!
* de bestelronde loopt zondag af. Passen kan op de training van 20/09 bij Wisken.
* wie er nog documenten wil afgeven, laatste kans eveneens op de training van 20/09 bij Wisken.

Een marathon, een bevalling?

Zondag 11/9/2011, de 13^de IFF-marathon, dit wordt mijn eerste marathon. De voorbereiding was goed verlopen, ik had de laatste instructies van Jan goed opgevolgd. Ik was er klaar voor! Voor de start nog de nodige zalfjes gesmeerd, de twee pilletjes om de darmen stil te leggen geslikt, nog een paar keer poseren met de supporters voor de foto en dan naar de start. Bruno was ondertussen met de fiets al vertrokken richting km12. Wat onrustig is het wachten op het startschot en knal; ik ben vertrokken voor mijn tocht van 42 km. Rustig blijven, Maggy, goed kijken naar de hartslag en niet te zot doen tijdens de eerste 10 km. Verdorie, de wind zit behoorlijk tegen; als dit zo de hele tocht gaat blijven, dat belooft! Na een km of twee geraak ik in een groepje van een zestal lopers; een aantal onder hen loopt ook voor de eerste maal een marathon. Het doet deugd om onder lotgenoten te zijn; het tempo zit goed, ik kan me verbergen achter een paar grote mannen zodat ik niet al te veel wind vang. Aan het eerste brugje staan de supporters er, een blauwe SVS-brigade met vooraan Jan die vraagt of alles ok is. Alles is prima. Uit de auto aan de kant knalt geen “Highway to Hell”, wel “Foverer Young”, en zo voel ik me ook, het gaat goed. Wat verder staat Bruno klaar om me  te vergezellen op de fiets, één loper uit het groepje beslist om het tempo wat op te drijven en ik volg. Ik probeer zo veel mogelijk achter hem uit de wind te lopen; maar echt makkelijk is het niet. Bovendien heeft hij niet echt een gelijkmatig tempo en aan de brug in Diksmuide besluit ik hem te laten lopen. Ik krijg het gezelschap van een andere loper, Luc. Luc blijft bij mij hangen, babbelt er vlot op los en dan is plots ook hij even achter. Alleen ga ik verder op mijn tocht. De supporters zie ik op geregelde tijdstippen en hun aanmoedigingen doen me veel deugd. Daar is Luc opnieuw. De wind komt pal van voren en hij vindt het goed om kop te trekken. Ik volg, kijk of hartslag nog ok is en loop. Luc vertelt dat hij een ervaren ultraloper is, voor hem is het zijn 13^de IFF-marathon, hij heeft alle edities al meegelopen. Op een rustige manier geeft hij me aanwijzingen en spreekt hij me moed in. Beetje bij beetje halen we andere lopers in. Bij km 30 moet ik me focussen op km 35. “Denk aan je ademhaling”, “Trek wat meer op die armen”, “Kom, we zijn weer vertrokken op ons tempo, blijf maar goed achter me”, al deze raad komt van Luc. Ondertussen volgt Bruno op de fiets en voorziet hij me van de nodige drank en gellekes. Hij heeft meer dan genoeg adem om met Luc te babbelen; ik luister en loop. Km 35 laatste gelleke achter de kiezen; het laatste stuk komt eraan. De supporters zie en hoor ik nog; het doet me plezier hen aan de kant te zien staan. Ik concentreer me op het lopen. De man met de hamer wil ik niet tegenkomen! Lars vervoegt ons tijdens de laatste kms; hij blijft mooi langs mij lopen, maar veel heb ik hem niet vertellen. Wat verder is er km 38, Luc blijft vertellen, daar is km 39, blijven lopen, Maggy! Ook Bruno en Lars moedigen me aan; doorbijten moet ik; het is lastig. Daar zijn plots enkele supporters op de fiets. “Komaan, nog efkes”, krijg ik te horen. Het is wel opletten, want ik voel lichte kramp in mijn linkerkuit. Blijven lopen, blijven lopen, daar is de Menenpoort, echt ver kan het niet meer zijn, en daar is eindelijk de finish. Ik heb het gehaald!

Dank aan iedereen die me geholpen heeft bij mijn eerste marathon.

Jan, je schema’s, aanmoedigingen, instructies hebben ervoor gezorgd dat ik mijn eerste marathon kon uitlopen!

Supporters tijdens de wedstrijd; merci voor alle aanmoedigingen!

Aan iedereen die me vergezeld heeft op mijn trainingen; dank je wel; jullie aanwezigheid heeft ervoor gezorgd dat de kilometers wat sneller vooruit gingen!

Aan de maker en acteurs van de videoboodschap; dank je. Het was een ongelooflijke mooie verrassing.

Aan Bruno, Lars en Lise, dank je wel voor de steun tijdens de voorbereiding en wedstrijd! Ik kon steeds op jullie rekenen.

Dank aan Bart voor de sportmassages. 

Dank aan Luc, de ultraloper, voor het gezelschap en de goede raad.

Maggy

Pia

Maggy is in haar laatste rechte lijn. Er kan niet veel meer fout lopen. Gisteren zag ze er in blakende gezondheid uit, gemotiveerd dus dat zit snor.

Maar voor wie we ook bewondering hebben is Pia. Iedereen vraagt zo wat aan iedereen hoe het is gesteld met haar voorbereiding. Op deze manier houden we elkaar wat op de hoogte.

Pia is aan een echt uzarenstuk bezig. Ik herinner me nog haar eerste training aan hoge hartslag, op het gemaksken. Op zondag 25 september loopt ook zij haar allereerste marathon, de Alpro Leie marathon met start aan het prachtige kasteel van Ooidonk. Het gaat snel.

Komt dat ook in orde bij haar? DAT IS ZEKER!

Pia is een echte doorzetter. Het is een dame die er geen woorden aan verspilt maar het gewoon doet. Rustig op haar gemak. Ze heeft haar besluit genomen en gaat er de volle 100% voor, 1 brok positieve energie.

De wedstrijden die ze tot nu toe gelopen heeft, tonen aan dat ook zij een prachtige prestatie gaat neerzetten. Natuurlijk krijgt ook zij onze volle steun en we gaan massaal aanwezig zijn op haar grote dag. We gaan haar helpen er een onvergetelijke ervaring van te maken. We schreeuwen haar over de finish.

Pia, nog een paar weekjes volhouden hé. We geloven er sterk in dat je dat fantastisch gaat doen. Yes you can!