Gunther liep zijn marathon in 3u. Hij heeft een hobbelig parcours afgelegd in de voorbereiding: ziek geweest, geblesseerd,...het is een mooie beloning voor zijn doorzettingsvermogen deze tijd.
Lis had het beter. Geen tegenslagen, de ideale voorbereiding welke dan ook tot resultaat heeft dat ze zo eventjes 18 minuten van haar vorige tijd af doet. Ze komt vlot, gezwind en met een mega smile over de finish na 3u 31min.
Dikke proficiat trainer. Dikke proficiat Lis. De volgende zullen hun tenen moeten uitkuisen om daar onder te duiken...
Aangezien ons blog voor en door onze leden is, hier hun relaas:
"Marathon Eindhoven 14 oktober 2012
Op zaterdagnamiddag rijden we -door de regen-
richting Eindhoven. Ook ter plaatse trotseren we wind en regen om aan onze
startnummers (8825 en F8137) te geraken. Gelukkig maakt het marathon hotel veel
goed. Een prima keuze, zo blijkt. Terwijl Gunther wat uitrust, ga ik even
ontspannen in het zwembad. Voor mij is het moeilijk om op dit moment niets te
doen. Alles is gebeurd, denk ik. De voorbereiding verliep prima, geen
blessures, alle trainingen volgens het boekje. Het is de kroon op het werk nu.
Tijdens deze marathon wil ik elke kilometer beheersen op mijn manier.
Voor Gunther is het een heel ander verhaal.
Een zware en moeilijke voorbereidingsperiode, met een week ziekte en last van
een hielblessure. Eigenlijk duim ik meer voor hem dan voor mezelf. Als dit maar
goed gaat… hij drijft zichzelf steeds tot het uiterste maar dat heeft ook zijn
risico’s. Dat is een verschilpunt in onze gedrevenheid.
Eerst nog genieten van de heerlijke salade en pasta
buffetten. We kunnen wel wat extra’s gebruiken. Het slapen gaat niet zo goed,
midden in de nacht sta ik op en wil me al klaarmaken. Jammer genoeg is het pas
half 3. Uiteindelijk breekt onze dag aan, gelukkig zonder regen. Hoewel we geen eetlust hebben, proberen we
toch stevig te ontbijten. Klaarmaken en op naar de start nu, dat is even
zoeken. De spanning stijgt in de startbox.
Het is nog erg fris maar niet voor lang meer.
Al gauw komt het startschot en weg zijn we.
Het is een heerlijk gevoel, eindelijk. De benen zitten goed, rustig blijven. Ik
kijk elke km naar hartslag en tempo. Net onder de 5 minuten per km blijven en
de hartslag zo lang mogelijk controleren, hou ik mezelf voor. Dat loopt
comfortabel. De pacers van 3u30 lopen op nog geen 100 m voor me. Een 10 tal km
loop ik mee in de groep. Toch zijn er meer nadelen dan voordelen aan, zeker bij
de drankposten. Het is dan moeilijk om weer aan te sluiten zonder energieverlies.
Ik houd me aan het plan, dit doe ik op mijn manier. Het alleen lopen schrikt me
niet af. Bijna alle 35km trainingen bouwde ik mentale weerstand op. Dit komt me
nu van pas. Eigenlijk loop ik liever alleen, de eigen grenzen verleggen op een
verantwoorde manier.
Zo kan ik aanhouden tot 32 km, dan voel ik de
vermoeidheid opzetten. Hartslag zit nog steeds goed, wat doe ik nu? Ik besluit
voor de middenweg te kiezen: een tweetal hartslagen stijgen en aanhouden tot 40
km. Zo neem ik geen risico. Het tempo daalt een 5 tal seconden. Op km 40
besluit ik er helemaal voor te gaan, niet meer naar de hartslag te kijken. Een
2km test op de piste denk ik. Vooral mijn armen trekken me vooruit, er is meer
wind nu. Een heuveltje over is eventjes pijnlijk. Ik kijk naar mijn tempo:
terug 4’58”, dat geeft een boost. Er roept iemand: 300 m en je bent er. Dat blijken
nog 3 bochten te zijn. Het is afzien en genieten tegelijk als ik over de
finishmat loop. Ik zie 3u31 staan, terwijl ik stilletjes gedroomd had van 3u33.
Het kon niet beter gelopen hebben.
Als enige sta ik te stretchen en hoop
ondertussen dat het met Gunther ook goed ging. Voldaan wandel ik terug naar het
hotel. Dit wordt een spannend weerzien voor allebei. Hij klinkt tevreden met
zijn prestatie. Ik kon echt niet sneller, zegt hij. Daar hoef ik geen seconde
aan te twijfelen. Twee marathons in één jaar tijd aan 14 km per uur. Wie kan in
ons park beter? Het is een hele opluchting. Met zijn 3u presteert hij boven de
verwachting. Deze inspanning heeft wel een zware tol geëist. Hij kan nog met
veel moeite stappen, strompelen is een passender woord.
Het is volbracht, elk op onze manier hebben we
de eer van SVS verdedigd op de marathon. In gedachten waren jullie er ook bij,
dat hebben we gevoeld en gemerkt aan de vele, lieve smsjes en mails. Die hebben
ons enorm deugd gedaan. We zijn dankbaar voor deze ervaring, de oprechtheid van
onze leden en het geluk dat we mekaar hierin konden steunen. Een bijzonder
woord van dank gaat naar onze deskundige begeleider Jean Marcelis die zoveel
van zichzelf in deze voorbereiding heeft gelegd. Samen met ons is dit ook zijn
verdienste!
Gunther en Lis"
